sürgün edilsin Adem
Devletler yıkılsın
Tufan kopsun
Okyanuslar kurusun
Çaldığımız sınavın soruları yanlış basılsın
Ama günün sonunda bitmeyen bir şarkı olsun sevmek
diye yazdırıyorsun bana, sevgim uçsuz bucaksız evet, fakat günün sonunda değil yalnızca, ömrümün sonunda da böyle kalsın istiyorum bu sevgi. Sevmek, bitmek bilmeyen bir şarkı olacaksa ancak Adem'in sürgününe razı gelebiliyorum. Çünkü Adem'den başlayan ve çocuk ölümleri ile devam eden bu acıyı sadece kendimi kollarına bıraktığımda unutuyorum ya da dizlerine, şefkatli ellerine, güzel bakışlarına bıraktığımda...
Bana her şeyi -kelimenin tam anlamı ile her şeyi- unutturuyorsun. Her şeye baskın geliyorsun. Ruhumun açlığını gideriyorsun. Ben seni sevince bıçakla Niğde gazozu açmak ve matematik kolaylaşıyor. Ben seni sevince, kuşlar cıvıldamaya başlıyor, Sezen Aksu bir şeyler mırıldanıyor, Türkiye'nin en genç keman virtüözü bütün hünerlerini sergiliyor, bir çocuk en samimi en güzel gülümsemesi ile gözlerimin içine bakıyor. Sen gülünce ben çocuklaşıyorum, çizgi filmler başlıyor. Sabah yedide uyanmış o mutlu çocuk oluyorum yeniden. Sen gülünce, şehri kötülüklerinden arındıran bir yağmur yağıyor, birileri gökyüzüne bir sürü yıldız serpiştiriyor. Ve ben uykularımın bölündüğü saatlerde, her soluk alış verişimle beraber gülümseyişini düşürüyorum aklıma. Gülüşün içime işliyor usul usul, kanıma karışıyor, içimde tomurcuklanıyor, büyüyor, büyüyor ve ben de gülüyorum. Gecenin bir yarısı içimde gülüşünü büyütüyorum ve gülüşün de benim bütün hücrelerimi gülümsetme kerametini gösteriyor. Şaşkın, hayran, memnun, aşık bir vaziyette gülüşünün gözlerinden öpüyorum.
Zira öleceksem, gözlerinden ölmeliyim...
-ben seni sevince hiç olmadığım kadar şiir
dolu oluyorum, bir yerde okumuştum:
"içinden şiirsiz geçilemeyecek kadar derin
gözleri vardı." diyordu yazar. Senden
bahsediyormuş-
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder