Bir deneme yazmak istiyorum. Bu niyetle oturdum bilgisayar başına. Sevmiyorum bilgisayar falan, daktilo istiyorum. Antika adamım ben. Madden pul koleksiyonu yapıyorum, manen ise hatıra koleksiyoncusuyum. Sağ olsun dedem bana harika bir koleksiyon hazırladı ve bir insan sevse de sevmese de koleksiyon yapmanın ciddi bir iş olduğunu anlattı. Din gibi bir şey, inansanda inanmasan da din pek çok insanın hayatında önemli yer tutuyor ve önemli bir şey olduğunu kabul edip ciddiye almalısın ama inanmak istemiyorsan inanma. Her neyse anneannem'in bana öğrettiği şey daha kıymetli; abdestli dolaşmak. Inanın hayat kolaylaşıyor ve bir huzurla geziyorsun. Yavaş yavaş gelmek istiyorum konuma, bakın ben bilgisayar sevmeyen antika bir adam olarak kendimi 5-10 sene sonra Google'da yönetici olarak görüyorum. Antika bir adamın teknoloji firmasında yönetici olması, hayat kadar ironik. Neyse, ıhlamur içmenin güzelliğini unutmuşum, artık mevsim kış bol bol hatırlatır. Ihlamur içerken zarif bir hüzün var aklımda ama bugün mutluluğu yazacağım. Mutluluk olaylara bakış açımızdır, hayatı yorumlayış tarzımız. Bazılarımız hava güzel olduğu zamanlar mutludur -havanın güzelliği fazlasıyla göreceli bir kavram, mutluluk gibi-
bazen unutulmuş bir dosttan gelen telefon mutlu eder -bence dostlar unutulmaz, unutulmuş lafın gelişi işte- bazen sevdiğimiz bir insanın el sallayışı mutluluktur. Bazen kimden gelirse gelsin içten bir tebessüm mutluluktur. Mutluluk etrafımıza ışık saçmamızı sağlar, geceyi aydınlatırız belki. Mutluluk çok güzeldir, o kadar güzeldir ki aradığımız vakit kaçmaz bizden. Bazen bir şarkının sözlerinde bazen sevdiğimizin gözlerinde buluruz mutluluğu..
Dediğim gibi mutluluk hayata baktığımız pencere ile doğrudan alakalı, yani mutluluk her zaman daha iyiyi görmek yerine her zaman şükredilecek bir şey görmektir. Bazıları için yemyeşil orman, masmavi denizdir mutluluk. Kumsalda uzun bir yürüyüş, denizde yüzüş, doğayla iç içe olmak mutluluğun başka çeşitleridir. Güzel bir manzarada koyu bir muhabbete dalmak ağır derecede mutluluk içerir. Ve ağlamak, ağlamak mutluluktur. Mutluluktan ağlamaktan bahsetmiyorum. Yani yalnızca mutluluktan ağlamak mutluluğa dahil değildir. Bazen, ağlarsın. Ağladığın an kelimeler kifayetsiz kalmıştır. Sen de kelimelere yükleyemediğin anlamı, gözyaşına yüklersin. Yükle kardeşim. Ayıp değil, yükle. Ağlarsın, biter, gözyaşı kalmaz stokta, belki kalır da ağlayasın kalmamıştır neyse, neden durursa dursun gözyaşının akışı, durduğunda rahatlayacaksın ve işte bu; mutluluk.
"Az ağlıyoruz, o yüzden çok kirli dünya"
Ben yukarda alıntıladığım cümleye sonuna kadar katılıyorum ve bu konuda tonalarca kelime sarf edebilirim ama mutluluğu anlatan bir yazı için fazlasıyla gözyaşı edebiyatı yaptım. Mutluluk sevdiklerimize iltifat etmektir, edelim. Çok güzelsin demekten çekinmeyelim ya. Mutlu edelim insanları. Son birkaç mutluluk benzetmemi yazıya döküp gitmek istiyorum ben. Bazen kahvaltı, o meşhur pazar kahvaltısı mutluluk, bazen uyku mutluluk, bazen sen ve sana benzeyen her şey mutluluk. Mutluluğun pek çok çeşidi var, sana farklı bana farklı olabilir ama biz farklı sebeplerden ötürü "biz" olarak mutlu olalım, mutlu kalalım. Mutluluk insandan insana bulaşan en güzel hastalık. Mutluluk insandan insana bulaştığı için bile güzel. Sen beni seversen, belki bütün dünya mutlu olur. Mutluluk insandan insana bulaştığı gibi insandan insana göre tanımı da değişen biraz şiirli biraz sihirli enteresan bir olgu. Sen bir yazıda bul mutluluğu. Benim için ise bu yazıyı yazmak bile başlı başına mutluluk olsun.
Gel, mutlu olalım biz...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder